Het tweede nummer van Bersama Magazine is echt een ‘labour of love’ die uit onze tenen is gekomen.
Van Bersiap tot overtocht, 1945-1958. Een periode waarin het grootste deel van de Nederlands- Indische gemeenschap naar Nederland is gekomen. Om u iets te vertellen over degenen die nooit hebben kunnen spreken. Want de grote vraag is: waarom zijn ze hier? Waren die circa 350.000 mensen die hiernaartoe kwamen ‘economische vluchtelingen’? Om een actueel hot topic te noemen. Want veel wijzer word je niet als je bijvoorbeeld de documentaire ‘Sporen van Indië’ (2023) zou zien.
350 jaar lang is er op een gewelddadige manier huisgehouden in de kolonie en de mensen kregen daar genoeg van. Daarna zijn er nog eens bijna 100.000 mensen vermoord, waarbij gebruik werd gemaakt van excessief geweld. Ja, en toen kwamen ze hier en maakten ze lekker eten en speelden ze graag muziek. Einde verhaal. Niet dat er iets in zit wat niet klopt. Het gaat er echter niet om wat er wel in zit, maar om wat er niet in zit. Waarom maakt mij dat eigenlijk iets uit? Ik ben geboren in 1958 uit ouders die allebei in Batavia waren tijdens een belangrijk deel van de Onafhankelijkheidsoorlog. Mijn moeder is daar geboren in een welgesteld Chinees-Indonesisch gezin en heeft zelf niet veel meegemaakt. Mijn vader is niet als dienstplichtig soldaat naar Indië gegaan, maar als oorlogsvrijwilliger - kwam ik pas geleden achter - en heeft daar Operatie Product meegemaakt. Hij zei er later nooit iets over, behalve in een stoere bui waarin hij over lichamen in de kali sprak waar van alles vanaf gesneden was en daarna in de mond gestopt. Een kali die rood kleurde. Een gruwelijkheid waarvan ik toen dacht dat hij dat vast ergens gelezen had. Was het wel echt waar?
Pas door mijn Indische schoonfamilie heb ik de angst en de trauma’s gevoeld van de oorlog en die volslagen krankzinnige periode daarna waarin je niet meer veilig was in het land waar jouw familie generatielang heeft gewoond. En waarvanuit ze moesten vluchten met achterlating van hun huis en bijna alle bezittingen. Achterlating van herinneringen en vooral jouw land. Niet het land van de kolonisator, maar jouw land.
Koop het nummer hier, of neem een abonnement op Bersama Magazine. Aanmelden kan door je op te geven via info@bersamamagazine.nl of info@omroepbersama.nl
Het tweede nummer van Bersama Magazine is echt een ‘labour of love’ die uit onze tenen is gekomen.
Van Bersiap tot overtocht, 1945-1958. Een periode waarin het grootste deel van de Nederlands- Indische gemeenschap naar Nederland is gekomen. Om u iets te vertellen over degenen die nooit hebben kunnen spreken. Want de grote vraag is: waarom zijn ze hier? Waren die circa 350.000 mensen die hiernaartoe kwamen ‘economische vluchtelingen’? Om een actueel hot topic te noemen. Want veel wijzer word je niet als je bijvoorbeeld de documentaire ‘Sporen van Indië’ (2023) zou zien.
350 jaar lang is er op een gewelddadige manier huisgehouden in de kolonie en de mensen kregen daar genoeg van. Daarna zijn er nog eens bijna 100.000 mensen vermoord, waarbij gebruik werd gemaakt van excessief geweld. Ja, en toen kwamen ze hier en maakten ze lekker eten en speelden ze graag muziek. Einde verhaal. Niet dat er iets in zit wat niet klopt. Het gaat er echter niet om wat er wel in zit, maar om wat er niet in zit. Waarom maakt mij dat eigenlijk iets uit? Ik ben geboren in 1958 uit ouders die allebei in Batavia waren tijdens een belangrijk deel van de Onafhankelijkheidsoorlog. Mijn moeder is daar geboren in een welgesteld Chinees-Indonesisch gezin en heeft zelf niet veel meegemaakt. Mijn vader is niet als dienstplichtig soldaat naar Indië gegaan, maar als oorlogsvrijwilliger - kwam ik pas geleden achter - en heeft daar Operatie Product meegemaakt. Hij zei er later nooit iets over, behalve in een stoere bui waarin hij over lichamen in de kali sprak waar van alles vanaf gesneden was en daarna in de mond gestopt. Een kali die rood kleurde. Een gruwelijkheid waarvan ik toen dacht dat hij dat vast ergens gelezen had. Was het wel echt waar?
Pas door mijn Indische schoonfamilie heb ik de angst en de trauma’s gevoeld van de oorlog en die volslagen krankzinnige periode daarna waarin je niet meer veilig was in het land waar jouw familie generatielang heeft gewoond. En waarvanuit ze moesten vluchten met achterlating van hun huis en bijna alle bezittingen. Achterlating van herinneringen en vooral jouw land. Niet het land van de kolonisator, maar jouw land.
Koop het nummer hier, of neem een abonnement op Bersama Magazine. Aanmelden kan door je op te geven via info@bersamamagazine.nl of info@omroepbersama.nl